Oświadczenie sektora mięsnego UE – stanowisko UECBV
Kontekst: ciężar i koszty oznaczania kraju pochodzenia mięsa mają bezpośredni wpływ na konkurencyjność przedsiębiorstw sektora spożywczego, ponieważ im więcej wymogów musi być spełnionych, tym bardziej operatorzy muszą dostosować swoje wewnętrzne procedury segregacji pochodzenia, by były zgodne z tymi wymogami.
W tym dokumencie, europejski sektor mięsa (reprezentowany przez UECBV i CLITRAVI) jednoczy się by podsumować swoje stanowisko w sprawie implementacji UE obowiązkowego i dobrowolnego oznakowania pochodzenia mięsa – zgodnie z rozporządzeniem ( UE) nr 1169/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącym przekazywania konsumentom informacji o żywności. Stanowisko to jest kompromisem, który jest wynikiem refleksji trwającej przez kilka lat i jest potwierdzone ocenami ilościowymi i jakościowymi. Celem tej pracy nie jest wyszczególnienie wszystkich argumentów, które doprowadziłyby do wniosków, lecz zaprezentowanie poglądów podmiotów gospodarczych sektora mięsnego UE.
1. Obowiązek wskazania kraju pochodzenia lub miejsca pochodzenia w odniesieniu do nieprzetworzonego mięsa wieprzowego, drobiu, owiec i kóz
Sektor mięsny UE:
– uznaje wrażliwość tematu nałożenia wymogów w zakresie etykietowania pochodzenia mięsa, ale odrzuca nieproporcjonalne zasady, które w praktyce nie mogą być spełnione przez podmioty gospodarcze;
– wzywa do wyraźnego rozróżnienia pomiędzy środkami zapewniającymi identyfikowalność i autentyczności;
– stanowczo sprzeciwia się rozszerzeniu modelu wołowiny na inne mięsa;
– rekomenduje:
- Definiować obowiązkowe wskazanie miejsca pochodzenia, jako:
- Hodowla przez co najmniej 2 miesiące
- Ubój
- Elastyczność w odniesieniu do wielkości miejsca. Podmiot działający na rynku spożywczym (FBO) powinien mieć możliwość wyboru między dwiema opcjami :
- UE / spoza UE
- Lub państwo członkowskie / KRAJ.
Wybór FBO będzie zależał od różnych czynników, wśród nich:
- Specyfikacje handlowe,
- Wymagania konsumenta końcowego,
- Złożoność oznakowania poszczególnych elementów, takich jak mięso mielone i podroby.
2. Odstępstwo od obowiązku wskazania kraju pochodzenia lub miejsca pochodzenia
Biorąc pod uwagę:
- Okoliczności operacyjne w czasie obróbki mięsa (takie jak cięcie i mielenie poprzez noże, szlifierki, maszynki do mielenia, deski do krojenia) rutynowo powodują pojawiania się drobnego mięsa,
- Znaczny wzrost kosztów i trudności związane z segregacją tychczęści na podstawie szczegółowych cech pochodzenia,
- Chęć uniknięcia wszelkich przeszkód w uzyskaniu sprawnych i skutecznych procedur w zakresie zarządzania produkcją żywności (podstawa do zapobiegania marnotrawienia żywności),
Mielone mięso i wyroby mięsne (np. świeże hamburgery i kiełbasy) powinny być w każdym przypadku zwolnione od unijnego wymogu obowiązkowego etykietowania pochodzenia. Biorąc pod uwagę cechy bezpieczeństwa i wysoką, jakość systemu produkcji w UE, w której wysokie standardy identyfikacji i higieny są podstawą, to odstępstwo powinno zostać przyznane z przyczyn technicznych.
3. Możliwy obowiązek wskazania kraju lub miejsca pochodzenia mięsa stosowanego, jako składnik
Zgodnie z rozporządzeniem ( UE) nr 1169/ 2011 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dostarczania konsumentom informacji na temat żywności, obowiązek wskazania kraju pochodzenia lub miejsca pochodzenia mięsa wykorzystywanego, jako składnik może być wymagany (art. 26.3: oznaczanie głównego składnika). We wszystkich innych przypadkach wskazanie kraju pochodzenia lub miejsca pochodzenia mięsa wykorzystywanego, jako składnik powinno być dobrowolne.
Wprowadzenie wymogów, które są albo niemożliwe, albo bardzo trudne do osiągnięcia przez podmioty jest złym zarządzaniem.
Może to również podnosić oczekiwania konsumentów, które mogą nie być możliwe do spełnienia, zagrażając tym samym zaufaniu konsumentów. Powodem, dla którego pochodzenie składników powinno być dobrowolne, jest fakt, że pochodzenie składników może być różne (mieszanki) i może często się zmieniać ze względu na różne czynniki, w tym sezonowa dostępność, jakość, cena i trwałość. W celu spełnienia oczekiwań swoich konsumentów, producenci są już w stanie udzielać szczegółowych informacji na temat pochodzenia składników na zasadzie dobrowolności.
Przedsiębiorstwa sektora spożywczego powinny być w stanie wybrać najlepszą opcję, aby spełnić oczekiwania konsumentów, co do ceny, smaku i jakości. W każdym razie jest to przedmiotem ogólnej zasady, że wskazanie kraju pochodzenia lub miejsca pochodzenia żywności jest wymagane, gdy ich pominięcie może wprowadzać konsumentów w błąd, co do rzeczywistego kraju lub miejsca pochodzenia produktu, w szczególności, jeśli informacje towarzyszące żywności lub etykieta, jako całość mogłyby sugerować, że żywność ma inny kraj pochodzenia lub miejsce pochodzenia.