Scenariusz 1 – Utrzymanie oznaczania pochodzenia na zasadzie dobrowolności;
To nie budzi żadnych dodatkowych wyzwań operacyjnych dla przedsiębiorców, jednak nie jest to rozwiązanie w pełni zaspokajające popyt konsumencki na informacje o kraju pochodzenia.
Scenariusz 2 – obowiązkowe oznaczania pochodzenia w schemacie;
(a) UE / spoza UE lub
(b) UE / kraj trzeci;
Może to być uznane za zbyt ogólne i nie usprawiedliwi wzrostu cen.
Scenariusz 3 – Obowiązkowe etykietowanie pochodzenia wskazujące państwo członkowskie lub państwo trzecie.
Dostarcza to istotnych informacji dla konsumentów, ale może doprowadzić do wzrostu cen mających wpływ na wielkość konsumpcji.
Oba scenariusze 2 ( w mniejszym stopniu ) i 3 stanowią wyzwania operacyjne i wymagają radykalnych dostosowań w łańcuchu żywnościowym, choć scenariusz 2 uważany jest za bardziej realny niż scenariusz 3.
Wnioski:
Pomimo ogólnego zainteresowania konsumentów oznaczania pochodzenia, (a) konsekwentnie pomija się aspekt ceny, jakości oraz sensorycznych aspektów jako czynników mających wpływ na wybór konsumencki oraz (b) nie uwzględnia się problemu gotowości konsumenta do zapłacenia wyższej ceny.